به گفته گروهی به رهبری بیدونگ ژانگسیاره‌شناس در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس، ترکیب سیارک‌ها در قسمت بیرونی منظومه شمسی به ابری از مواد به شکل دونات نیاز داشت، نه فقط مجموعه‌ای از حلقه‌های متحدالمرکز در یک صفحه مسطح. این یافته نشان می دهد که منظومه شمسی در اولین مراحل شکل گیری مدور بوده است.
شهاب سنگ های آهنی مورد بحث توده های سنگی هستند که از قسمت بیرونی منظومه شمسی به زمین راه یافته اند. این اجسام دارای فلز بیشتری نسبت به شهاب سنگ در قسمت داخلی هستند. این فلزات پلاتین و ایریدیوم هستند که تشکیل آنها فقط در یک محیط بسیار گرم مانند مجاورت یک ستاره در حال تولد امکان پذیر است.
در نتیجه، اگرچه آن شهاب‌سنگ‌های آهنی از قسمت بیرونی منظومه شمسی راهی زمین شدند، اما باید در نزدیکی خورشید شکل گرفته باشند و با انبساط قرص پیش سیاره‌ای به قسمت‌های بیرونی منتقل شده باشند. با این حال، بر اساس مدل‌سازی ژانگ و همکاران، این اجسام آهنی نمی‌توانستند از میان شکاف‌های دیسک پیش سیاره‌ای حرکت کنند.
طبق محاسبات، اگر ساختار پیش سیاره ای حلقوی بود، مهاجرت شهاب سنگ ها بسیار آسان تر می شد. بنابراین، اجرام غنی از فلز به سمت قسمت های بیرونی منظومه شمسی حرکت کرده اند. سپس، با سرد شدن دیسک و تشکیل سیارات، ناتوانی سنگ‌ها در حرکت از میان شکاف‌های موجود در قرص مانند حصاری عمل کرد و از مهاجرت مجدد آنها به سمت خورشید جلوگیری کرد. ژانگ می گوید:
با تشکیل مشتری، احتمالاً یک شکاف فیزیکی ایجاد شد که فلزات ایریدیوم و پلاتین را در قسمت بیرونی دیسک به دام انداخت و از سقوط آنها به سمت خورشید جلوگیری کرد. این فلزات بعداً به سیارک هایی که در قرص بیرونی تشکیل شده بودند پیوستند. این یافته توضیح می‌دهد که چرا شهاب‌سنگ‌های کربنی و کربن دار از نوع کندریتی در دیسک بیرونی تشکیل شده‌اند و مقادیر بیشتری از ایریدیوم و پلاتین نسبت به همتایان خود در دیسک داخلی دارند.
مقاله پژوهشگران در Proceedings of the National Academy of Science منتشر شده است.
