ادعای عمومی مبنی بر اینکه مردم باستانی جزیره ایستر به دلیل بهره برداری بیش از حد از منابع طبیعی دچار تخریب و فروپاشی اجتماعی شده اند اخیراً مورد تردید قرار گرفته است. تجزیه و تحلیل شیوه های کشاورزی تاریخی نشان می دهد که در عوض، جمعیت کوچک و پایدار ایسترلینگ ها قرن ها قبل از ورود اروپایی ها به طور مداوم در جزیره زندگی می کردند.
جزیره ایستر یا راپانویی در اقیانوس آرام که به خاطر مجسمه‌های سنگی غول‌پیکرش معروف است، ظاهراً از حدود سال 1200 پس از میلاد توسط پلینزی‌ها سکونت داشته است. شده است. در آن زمان 164 کیلومتر مربع از جزیره پوشیده از جنگل های نخل بود، اما این جنگل ها به سرعت نابود شدند، احتمالاً به دلیل ترکیبی از حضور مورچه ها و بهره برداری بیش از حد.
بر اساس روایت توسط جرد دایموندتاریخ‌دان و جغرافی‌دان آمریکایی که در بین مردم نقل و قبول شده است، بهره‌برداری ناپایدار از منابع طبیعی منجر به رشد بی‌رویه جمعیت و متعاقباً قبل از ورود اروپایی‌ها به جزیره در سال 1722، منجر به نابودی ساکنان این جزیره شد. جمعیت
اما اکنون محققان می‌گویند افسانه‌ای که به نام «بیومبکش راپانوی» شناخته می‌شود، که برای دهه‌ها به عنوان یک داستان هشداردهنده درباره بهره‌برداری بیش از حد از منابع طبیعی گفته می‌شود، باید قاطعانه به این فرضیه منسوخ بپیوندد.
جرد دایموند داستان فروپاشی اجتماعی ایستر را به دلیل بهره برداری بیش از حد از منابع طبیعی رایج کرد.
ساکنان جزیره عمدتاً از طریق باغبانی صخره ای امرار معاش می کردند. روشی از کشاورزی که در مکان هایی با خاک ضعیف و آب و هوای نامساعد به طور گسترده استفاده می شود. در این روش کشاورزی، سنگ ها در اطراف مزارع پراکنده می شوند تا زیستگاه های بادشکن کوچک ایجاد کنند، رطوبت را حفظ کنند و مواد معدنی اصلی را تامین کنند. بر اساس مطالعات قبلی، 21 کیلومتر مربع از جزیره پوشیده از باغ های صخره ای بود و این باغ ها جمعیتی بالغ بر 16 هزار نفر را پشتیبانی می کردند.
در یک مطالعه جدید، کارل لیپو از دانشگاه بینگهامتون در نیویورک و گروهی از همکارانش از تصاویر ماهواره‌ای و مدل‌های یادگیری ماشینی آموزش دیده با بررسی‌های زمینی برای به دست آوردن تخمینی در سطح جزیره از مناطق باغ سنگی استفاده کردند.
بر اساس داده ها، محققان دریافتند که بزرگترین مساحت باغ های صخره ای تنها 0.76 کیلومتر مربع است. این گروه تخمین می زند که چنین سیستمی نمی تواند بیش از چهار هزار نفر را پشتیبانی کند. این رقم تقریباً برابر با جمعیتی بود که در زمان ورود اروپایی ها در جزیره زندگی می کردند. به عبارت دیگر، تیم استدلال می کند، جمعیت تا زمان ورود اروپایی ها به طور قابل توجهی ثابت مانده است.
