اما دو گونه بازمانده از جنس Liriodendron که به درختان لاله معروف هستند (Liriodendron tulipifera) و درخت لاله چینی (لیریودندرون چینی) شناخته شده اند، با ماکروفیبریل های حدود 20 نانومتر، در وسط دو نوع چوب سخت و چوب نرم قرار داشتند. لیچاکوفسکی گفت: لیریودندرون بنا به دلایلی نامعلوم ساختار متفاوتی دارد.
طبق مطالعات قبلی، درختان لاله به سرعت رشد می کنند و مقدار زیادی کربن را جذب می کنند. به همین دلیل، آنها به گزینه ای محبوب برای مزارع طراحی شده برای جذب کربن تبدیل شده اند.
درختان لاله حدود 30 تا 50 میلیون سال پیش از نزدیکترین خویشاوندان خود یعنی ماگنولیاها جدا شدند. در این دوره از تاریخ زمین، غلظت دی اکسید کربن در جو به طور ناگهانی از 1000 ppm (قسمت در میلیون) به حدود 320 ppm کاهش یافت.
لیچاکوفسکی پیشنهاد می‌کند که این درختان ممکن است ماکروفیبریل‌های بزرگ‌تری رشد کرده باشند تا در کاهش غلظت کربن در جو مؤثرتر باشند. او اکنون قصد دارد این ایده را با مهندسی زیستی درختان با ماکروفیبریل‌هایی به اندازه چوب و سپس اندازه‌گیری جذب کربن آنها آزمایش کند.
محققان می گویند که اگر بتوان ثابت کرد که ماکروفیبریل های چوب متوسط در جداسازی کربن بهتر هستند، ممکن است بتوان گونه های درختی دیگر را برای داشتن این ویژگی پرورش داد و در نهایت ظرفیت ذخیره کربن آنها را افزایش داد.
یافته های این مطالعه در مجله New Phytologist منتشر شده است.
