بیش از 146000 سال پیش، نئاندرتال ها برای مدت کوتاهی در غار کووا نگرا در اسپانیا ساکن شدند و پرندگان و حیوانات دیگر را شکار کردند. انسان شناسانی که مشغول مطالعه استخوان های باقی مانده بودند به نکته عجیبی برخوردند: قسمتی از جمجمه با تنها چند سانتی متر استخوان های گوش داخلی متعلق به یک کودک حدودا شش ساله.
استخوان ناهنجاری های کوچکی را نشان داد که امروزه در افراد مبتلا به سندرم داون شایع تر است. دانشمندان در مجله Science Advances گزارش دادند که این کودک احتمالاً دارای سندرم داون و همچنین ناشنوایی است. بنابراین، کودک نئاندرتال قدیمی ترین مورد شناخته شده سندرم داون است. اگر این یافته ها تایید شود، به شواهد موجود اضافه می کند که نئاندرتال ها از اعضای آسیب پذیر جامعه خود مراقبت می کردند.
سندرم داون در افراد امروزی به دلیل کپی اضافی از کروموزوم 21 ایجاد می شود و می تواند باعث مشکلات مختلف سلامتی و تاخیر در رشد از جمله ناشنوایی کامل یا کاهش شنوایی شود. شدت این وضعیت می تواند متفاوت باشد. اما بسیاری از نشانه های آن ممکن است در شرایط زندگی خانواده های ماقبل تاریخ چالش برانگیزتر بوده باشد.
نئاندرتال ها از اعضای آسیب پذیر جامعه خود مراقبت می کردند
اسکن های با وضوح بالا از استخوانچه، فضای مارپیچی را نشان می دهد که به طور قابل توجهی کوچکتر از سایر نئاندرتال ها است. محققان می گویند که این ناهنجاری به همراه سایر ساختارهای غیرطبیعی در گوش داخلی به وضوح نشان می دهد که کودک مبتلا به سندرم داون بوده است. محققان امیدوارند DNA را از بقایای کودک نئاندرتال بازیابی کنند تا تأیید کنند که او یک نسخه اضافی از کروموزوم 21 را حمل می کند.
اگر ناهنجاری های استخوانی مشاهده شده در نئاندرتال ها به همان نتایجی می رسید که امروزه در انسان ها مشاهده می شود، توانایی کودک برای برقراری ارتباط با سایر اعضای گروه محدود می شد و ممکن بود به دلیل مشکلات تعادلی و سرگیجه از راه رفتن محدود رنج می برد.
سایر علائم داون که در استخوان ها قابل مشاهده نیستند، مانند مشکل در شیردهی نیز ممکن است خود را نشان دهند. در نتیجه، این واقعیت که کودکی با این وضعیت شش سال عمر کرد، نشان می‌دهد که نئاندرتال‌ها منابع و زمان بیشتری را برای کمک به زنده ماندن او سرمایه‌گذاری کرده‌اند.
