اسکارها در شکل ها، اندازه ها و رنگ های مختلف ظاهر می شوند و نتیجه روند بهبود طبیعی پوست پس از آسیب های ناشی از جراحی، عفونت، آسیب یا رشد سریع بدن هستند.
اسکارها نقش مهمی دارند: آنها بدن را قادر می سازند تا بافت از دست رفته یا تغییر شکل یافته را جایگزین کند. اما این اسکار از چه چیزی ساخته شده و چرا دائمی است؟ برای پاسخ به این سوالات، ابتدا باید تعریف کنیم که اسکار چیست.
پوست از سه لایه اصلی تشکیل شده است. بیرونی ترین لایه پوست که اپیدرم نامیده می شود، نازک ترین لایه پوست است. این لایه از پوست از لایه‌هایی از سلول‌های صاف به نام سلول‌های اپیتلیال یا پوششی تشکیل شده است که به عنوان زره عمل می‌کنند و از بدن در برابر دنیای بیرون محافظت می‌کنند. زیر اپیدرم لایه درم است که ضخیم ترین لایه پوست است و حاوی اعصاب، رگ های خونی، فولیکول های مو و غدد عرق و چربی است.
یک اسکار از دسته های نامنظم کلاژن که در پوست به هنگام بهبودی آسیب رسوب می کند، ایجاد می شود.
در داخل درم نیز شبکه فیبری بزرگی از پروتئین های کلاژن و الاستین وجود دارد که به ترتیب از ساختار و خاصیت ارتجاعی پوست حمایت می کنند. در نهایت، بافت زیر جلدی یا هیپودرم وجود دارد که عمیق ترین لایه پوست است. هیپودرم حاوی بافت چربی برای عایق کردن بدن و محافظت از اندام ها و بافت ها از آسیب است.
اگر اپیدرم آسیب دیده باشد (همانطور که اغلب در مورد آفتاب سوختگی اتفاق می افتد)، این لایه از بین می رود و لایه های عمیق تر پوست دست نخورده باقی می ماند. اما اگر پوست آسیب دیده باشد، بدن باید این بافت آسیب دیده را ترمیم کند. ابتدا یک دلمه برای بستن زخم ایجاد می شود و سپس التهاب روند بهبودی را آغاز می کند. در مرحله بعد، پوست شروع به بازسازی بافت داخل زخم می کند و این روش تصادفی و نامنظم است که باعث ایجاد اسکار می شود.
در پوست های معمولی، شبکه الیاف کلاژن مانند یک تکه پارچه است که با دقت به شکل یک طرح زیبا و صاف بافته شده است. اگر این بافت توسط چیزی آسیب ببیند، بدن فیبرهای کلاژن جدیدی ایجاد می کند تا شکاف ها را پر کند. با این حال، در این شرایط، بدن به جای بافتن الیاف جدید به طور منظم روی زخم، آنها را به صورت توده‌ای تصادفی در محل زخم قرار می‌دهد. این تجمع نامنظم کلاژن بیشتر بافت اسکار را تشکیل می دهد و آن را با پوست معمولی متفاوت و انعطاف پذیری کمتری نسبت به آن می کند. بافت اسکار همچنین با پوست بدون اسکار تفاوت دارد زیرا حاوی فولیکول های مو یا غدد عرق نیست.
در افرادی که پوست روشن‌تری دارند، جای زخم ممکن است در ابتدا صورتی یا قرمز به نظر برسد، اما با گذشت زمان ممکن است این رنگ از بین برود و جای زخم کمی روشن‌تر یا تیره‌تر از رنگ طبیعی پوست آنها شود. اسکار افرادی که پوست تیره تر دارند اغلب به شکل لکه های تیره ظاهر می شوند.
گاهی اوقات، بدن بیش از حد طبیعی به رسوب کلاژن در بافت اسکار ادامه می دهد و باعث ایجاد اسکار کلوئید یا اسکار هیپرتروفیک می شود. این اسکارها بافت ضخیم و برجسته ای هستند که می توانند قرمز، صورتی یا بنفش یا کمی تیره تر از رنگ طبیعی پوست فرد باشند.
اسکارهای کلوئیدی بزرگتر از اسکار اصلی هستند، در حالی که اسکارهای هیپرتروفیک به اندازه اسکار اصلی هستند. نوجوانان و زنان باردار بیش از سایرین از اسکارهای هیپرتروفیک رنج می برند و دلیل احتمالی آن تغییرات هورمونی است که باعث التهاب در بدن می شود. اسکارهای کلوئیدی در افرادی با رنگ پوست تیره شایع تر است و ممکن است به دلیل عوامل خطر ژنتیکی ظاهر شوند.
