قبل از کشاورزی، مردم تئوسینت های وحشی را جمع آوری می کردند و دانه های نشاسته ای آن را می خوردند. آنها تئوسینت ها را با دانه های بزرگتر انتخاب کردند و در نهایت شروع به کاشت آنها کردند. با گذشت زمان، این گیاه وحشی به چیزی تبدیل شد که امروزه آن را ذرت می نامیم. ذرت دانه های بزرگتری نسبت به تئوسینت دارد.
شواهدی از کشت ذرت در غارهای مکزیک وجود دارد که قدمت آن به 9000 سال قبل می رسد. از آنجا، کشت ذرت در سراسر آمریکای شمالی و جنوبی گسترش یافت.
پاپ کورن چه زمانی کشف شد؟
دشوار است که بدانید مردم از چه زمانی شروع به تهیه پاپ کورن کردند. انواع مختلفی از ذرت وجود دارد که بیشتر آنها با حرارت دادن ظاهر می شوند، اما گونه ای به نام پاپ کورن بهترین ذرت را می سازد. دانشمندان فیتولیت هایی را در پرو پیدا کردند و همچنین دریافتند که دانه های سوخته این نوع ذرت متعلق به 6700 سال پیش است.
می توان فرض کرد که هسته ذرت برشته شده در اصل به طور تصادفی کشف شده است. شاید مقداری ذرت روی آتش پختن ریخته شود و کسانی که در آن نزدیکی بودند متوجه شدند که این روش مفیدی برای تهیه غذا است. پاپ کورن ماندگاری طولانی دارد و به راحتی آماده می شود.
پاپ کورن باستانی احتمالاً شبیه پاپ کورنی که امروز هنگام تماشای فیلم می خورید، نبود. احتمالاً نه نمک و نه کره داشت، زیرا هنوز گاوی در قاره آمریکا وجود نداشت که شیر تولید کند. پاپ کورن آن زمان احتمالا مانند پاپ کورن امروزی داغ سرو نمی شد، سخت تر بود و باید بیشتر جویده می شد.
غیرممکن است که دقیقاً بدانیم چرا و چگونه ذرت ذرت اختراع شد، اما تصور می‌شود که تفت دادن ذرت روشی هوشمندانه برای حفظ نشاسته خوراکی در ذرت بود.
هنگامی که ذرت گرم می شود، آب گرم شده داخل هسته به صورت بخار خارج می شود و دانه را ترک می کند. پس از تفت دادن، ذرت را می توان برای مدت طولانی نگهداری کرد. چیزی که شما امروز به عنوان یک میان وعده خوشمزه در نظر می گیرید احتمالاً در ابتدا راهی مفید برای نگهداری این غذا در نظر گرفته شده است.
