روزی روزگاری دنیای ما خانه غول های بسیاری بود. در واقع زمان زیادی از حضور این غول ها بر روی زمین نگذشته است. پس از دوران دایناسورها، زمین محل اقامت شیاطین جدید شد. از تنبل هایی که از انسان بلندتر بودند گرفته تا ماموت های پشمالو، وومبت های غول پیکر، کانگوروهای غول پیکر و حتی غازهای با شکوه.
سپس در حدود 50000 تا 10000 سال پیش، نزدیک به 200 گونه از بزرگترین حیوانات جهان برای همیشه از روی زمین ناپدید شدند و فقط استخوان های بزرگ و لانه های خود را باقی گذاشتند. دلیل این تخریب عظیم هنوز مشخص نیست.
زمانی که این حیوانات غول پیکر ناپدید شدند، جهان گرم شده بود و عصر یخبندان به پایان رسیده بود. به همین دلیل یکی از دلایل احتمالی انقراض آنها تغییرات آب و هوایی است. در همان زمان، گونه‌های ما نیز به سرزمین‌های جدید گسترش یافتند و جهان را برای یافتن منابعی که با ناپدید شدن یخ‌ها پدید آمدند جست‌وجو کردند. بنابراین بحث و جدل در مورد نقش این دو عامل احتمالی در انقراض غول ها همچنان ادامه دارد.
اکنون یک مطالعه جدید با بررسی دلایل انقراض پستانداران گیاهخوار غول پیکر انگشت اتهام را به سمت انسان نشانه رفته و انسان را مقصر انقراض احتمالی غول های زمین می داند.
بر اساس شواهد فسیلی، حداقل 57 گونه از گیاهخواران غول پیکر 50000 سال پیش روی زمین زندگی می کردند. امروزه تنها 11 عدد از آنها باقی مانده است. این غول ها شامل غول های قابل توجهی مانند اسب آبی، زرافه، چندین گونه کرگدن و فیل هستند که بسیاری از آنها هنوز در معرض خطر هستند.
محققان می گویند چنین کاهش چشمگیری در تعداد گونه های جانوری بزرگ با تغییرات آب و هوایی به عنوان تنها علت سازگار نیست.
کاهش قابل توجه در تعداد گونه های حیوانات بزرگ با تغییرات آب و هوایی سازگار نیست
ینس کریستین اسونینگاقتصاددان کلان از دانشگاه آرهوس دانمارک می گوید: “نرخ بسیار بالا و بسیار انتخابی انقراض پستانداران بزرگ در 50000 سال گذشته که در 66 میلیون سال گذشته بی سابقه بوده است. دوره های قبلی تغییرات آب و هوایی منجر به انقراض بزرگ و انتخابی نشده است. این امر نقش مهم تغییرات آب و هوایی را در انقراض پستانداران بزرگ رد می کند.”
همچنین، اسونینگ می افزاید، الگوی مهم دیگری که نقش تغییرات آب و هوایی را کم رنگ می کند این است که انقراض اخیر پستانداران بزرگ به یک اندازه در آب و هوای پایدار و در آب و هوای ناپایدار رخ داده است.
مطالعه جدید شامل بررسی جامع شواهد موجود از زمان انقراض دایناسورها در 66 میلیون سال پیش است. شواهد بررسی شده شامل مکان ها و زمان های انقراض، زیستگاه ها و ترجیحات غذایی، اندازه تخمینی جمعیت، شواهد شکار انسان، جابجایی جوامع انسانی، و داده های آب و هوا و پوشش گیاهی مربوط به میلیون ها سال قبل است.
